ການຄ້າມະນຸດ

ການຄ້າມະນຸດໝາຍເຖິງຂະບວນການ ເຊິ່ງວ່າບຸກຄົນຖືກບັງຄັບ ຫຼື ກັກຂັງເພື່ອສະແຫວງຫາຜົນປະໂຫຍດທີ່ບໍ່ເປັນທຳທາງເສດຖະກິດ.¹ ຮູບແບບຂອງການຄ້າມະນຸດທີ່ແຜ່ຫຼາຍທີ່ສຸດແມ່ນການຄ້າປະເວນີ (ກວມ 79 ເປີເຊັນ), ເຊິ່ງຜູ້ປະສົບເຄາະສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນແມ່ຍິງ ແລະ ເດັກຍິງ. ຮອງລົງມາແມ່ນການຂູດຮີດແຮງງານ (18 ເປີເຊັນ).² ບໍ່ວ່າຈະໃນຮູບແບບໃດກໍຕາມ, ການຄ້າມະນຸດສາມາດເກີດຂຶ້ນໄດ້ ທັງພາຍໃນປະເທດ ຫຼື ຂ້າມແດນ. ຈຸດປະສົງໃນການຄ້າມະນຸດລວມມີ ການບັງຄັບແຕ່ງງານ, ການຄ້າປະເວນີ, ແລະ ການຂູດຮີດແຮງງານໃນໂຮງຈັກໂຮງງານ.

ຂໍ້ມູນພື້ນຖານກ່ຽວກັບການຄ້າມະນຸດໃນລາວ

ສປປ ລາວ ບໍ່ພຽງເປັນປະເທດແຫຼ່ງ, ແຕ່ຍັງເປັນທາງຜ່ານ ແລະ ຈຸດໝາຍສຳລັບການຄ້າແມ່ຍິງ, ເດັກນ້ອຍ ແລະ ຜູ້ຊາຍ.³ ປັດໃຈຕົ້ນຕໍໃນການຄ້າມະນຸດລວມມີ: ຄວາມບໍ່ສະເໝີພາບດ້ານລາຍຮັບ, ການຂະຫຍາຍຕົວດ້ານການພັດທະນາເສດຖະກິດ ແລະ ການຂາດແຄນຊັບພະຍາກອນໃນການຄວບຄຸມພື້ນທີ່ຊາຍແດນ. ນອກຈານນີ້ ຄວາມທຸກຍາກ ແລະ ການຂາດໂອກາດໃນການສຶກສາຍັງຄົງມີແຜ່ຫຼາຍໃນລາວ ເຮັດໃຫ້ແມ່ຍິງ ແລະ ເດັກຍິງຕ້ອງອອກໄປເຮັດວຽກນອກປະເທດ ແລະ ມັກຕົກເປັນເຫຍື່ອໃນການຄ້າປະເວນີ.

ຂະນະທີ່ປະຊາກອນຜູ້ປະສົບເຄາະໃນການຄ້າມະນຸດມີຫຼາກຫຼາຍ ຜູ້ປະສົບເຄາະສ່ວນໃຫຍ່ຜູ້ຍ້າຍຖິ່ນຊົນນະບົດ ໂດຍສະເພາະແມ່ນກຸ່ມໄທລາວ ແລະ ໃນເຂດທົ່ງພຽງ.⁴ ຜູ້ປະສົບເຄາະໃນການຄ້າມະນຸດມັກເປັນຜູ້ຍ້າຍຖິ່ນທີ່ສະແຫວງຫາໂອກາດໃນການເຮັດວຽກຢູ່ຕ່າງປະເທດເພື່ອຊີວິດທີ່ດີຂຶ້ນ ເຊິ່ງມັກຕົກເປັນເຫຍື່ອໃນການຂູດຮີດແຮງງານ ຫຼື ການຄ້າປະເວນີ.⁵ ສຳລັບຜູ້ຍຸຍົງການຄ້າມະນຸດ ອາດແມ່ນນັກທ່ອງທ່ຽວ, ນັກເດີນທາງ, ແຮງງານຍ້າຍຖິ່ນ, ນັກທຸລະກິດຊາຍ-ຍິງທີ່ເດີນທາງມາກອງປະຊຸມ ຫຼື ເຮັດກິດຈະກຳອື່ນໆ.⁶

ຜູ້ປະສົບເຄາະຫຼາຍຄົນຖືກສົ່ງຕົວໄປປະເທດຕ່າງໆ ເຊັ່ນ ໄທ, ມາເລເຊຍ ຫຼື ຈີນ, ປະມານ 90 ເປີເຊັນຂອງຜູ້ປະສົບເຄາະແມ່ນຖືກສົ່ງໄປປະເທດໄທ.⁷

ຄະດີການຄ້າມະນຸດຕາມປົກກະຕິແມ່ນກ່ຽວຂ້ອງກັບເດັກນ້ອຍ ແລະ ຄົນໜຸ່ມທີ່ຖືກເອົາປຽບໃນອຸດສາຫະກຳການຄ້າປະເວນີ ຫຼື ຂູດຮີດດ້ານແຮງງານໃນໂຮງຈັກໂຮງງານ, ການກະສິກຳ ແລະ ການກໍ່ສ້າງ (ແຮງງານເດັກ).⁸ ນອກນັ້ນ ຍັງມີແມ່ຍິງ ແລະ ເດັກຍິງຈຳນວນໜຶ່ງທີ່ຖືກຂາຍໄປແຕ່ງງານໃນປະເທດຈີນ ເຊິ່ງເຫັນໄດ້ຈາກການເພີ່ມຂຶ້ນຂອງການຈົດທະບຽນແຕ່ງງານລະຫວ່າງຜູ້ຊາຍຈີນ ແລະ ຜູ້ຍິງລາວ.⁹ ຜູ້ຊາຍ ແລະ ເດັກຊາຍລາວມັກຕົກເປັນເຫຍື່ອຂອງການຂູດຮີດແຮງງານໃນໄຮ່ຢາງພາລາ ແລະ ການກະເສດ.¹⁰ ເຫຍື່ອຫຼາຍຄົນໄດ້ຖືກໂອນຍ້າຍຈາກພື້ນທີ່ນີ້ໄປຍັງພື້ນທີ່ໃໝ່ໂດຍຜ່ານນາຍໜ້າຄົນລາວ. ນັກຂັບລົດຂົນຍ້າຍເຫຼົານີ້ຍັງມີບົດບາດເປັນບາງຄັ້ງ ໃນການສະກັດກັ້ນແຮງງານຍ້າຍຖິ່ນທີ່ຈະເດີນທາງກັບປະເທດລາວ ແລະ ລໍ້ລວງເຂົາເຈົ້າໃຫ້ກັບຄືນສູ່ປະເທດຈຸດໝາຍການຄ້າມະນຸດທີ່ເຂົາເຈົ້າຈະໜີອອກມາ.  ຍ້ອນວ່າການຄ້າມະນຸດມີຜູ້ສົມຮູ້ຮ່ວມຄິດຈາກຫຼາຍພາກສ່ວນທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ, ການແກ້ໄຂບັນຫາອາດສະຍາກຳດັ່ງກ່າວ ຈຶ່ງມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກທີ່ສຸດ.

ເສັ້ນທາງການຄ້າມະນຸດໃນປະເທດໄທ, ເສັ້ນທາງ #1 ແລະ #2 ມາຈາກວຽງຈັນ. ແຜນພາບໂດຍ ອົງການ ເອຊີຄິລ ເຣນ.

ດັດສະນີຂ້າທາດໂລກແມ່ນການລາຍງານສະພາບຂ້າທາດສະໄໝໃໝ່ຂອງແຕ່ລະປະເທດ ເຊິ່ງສ້າງໂດຍມູນນິທິວັອກຟຣີ. ດັດສະນີຂ້າທາດໂລກ 2018 ຈັດປະເທດລາວຢູ່ໃນອັນດັບທີ 22 ໃນ 167 ປະເທດ (ເຊິ່ງປະເທດອັນດັບໜຶ່ງແມ່ນປະເທດທີ່ມີອັດຕາສ່ວນພົນລະເມືອງທີ່ອາໄສຢູ່ແບບຂ້າທາດສູງສຸດ).¹¹ ດັດສະນີດັ່ງກ່າວແມ່ນກຳນົດຈາກປັດໄຈຕ່າງໆເຊັ່ນ: ຄວາມອ່ອນໄຫວ ແລະ ການຮັບມືຂອງລັດຖະບານ, ລວມທັງຈຳນວນບຸກຄົນທີ່ຢູ່ອາໄສແບບຂ້າທາດ.  ໃນ ສປປ ລາວ ຄາດຄະເນວ່າມີພົນລະເມືອງປະມານ 62,000 ຄົນທີ່ອາໄສຢູ່ແບບຂ້າທາດສະໄໝໃໝ່. ລາວເຊິ່ງຢູ່ໃນອັນດັບ 22 ຂອງດັດສະນີ ຍັງຖືວ່າດີກວ່າຖ້າທຽບກັບປະເທດເພື່ອນບ້ານເຊັ່ນ ກຳປູເຈຍຢູ່ອັນດັບ 9 ແລະ ມຽນມາຢູ່ອັນດັບ 18. ປະເທດໄທຢູ່ອັນດັບ 23 ໃກ້ຄຽງກັບລາວ.¹²

ກົດໝາຍ ແລະ ການບັງຄັບໃຊ້

ລັດຖະບານແຫ່ງຊາດໄດ້ດຳເນີນການກ່ຽວກັບການຄ້າມະນຸດພາຍໃນປະເທດ ຜ່ານລະບຽບກົດໝາຍຫຼາຍສະບັບ. ກົດໝາຍວ່າດ້ວຍການປົກປ້ອງສິດ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດຂອງເດັກ ສະບັບປີ 2006 ໃຫ້ການປົກປ້ອງ ແລະ ຊ່ວຍເຫຼືອເດັກນ້ອຍຈາກການເອົາລັດເອົາປຽບ.¹³ ກົດໝາຍອາຍາ ຊ່ວຍສະກັດກັ້ນການຄ້າມະນຸດ ແລະ ກຳນົດບົດລົງໂທດຈຳຄຸກແຕ່ຫ້າປີເຖິງຕະຫຼອດຊີວິດໃນມາດຕາ 134.¹⁴ ກົດໝາຍວ່າດ້ວນການພັດທະນາ ແລະ ປົກປ້ອງແມ່ຍິງ ສະບັບປີ 2004 ລວມເອົາລະບຽບການກ່ຽວກັບພັນທະຕໍ່ສັງຄົມ, ສິດຂອງຜູ້ປະສົບເຄາະ ແລະ ການປ້ອງກັນການຄ້າມະນຸດໃນແມ່ຍິງ ແລະ ເດັກນ້ອຍ.¹⁵ ໃນປີ 2012 ນາຍົກລັດຖະມົນຕີໄດ້ອະນຸມັດແຜນດຳເນີນງານແຫ່ງຊາດກ່ຽວກັບການຄ້າມະນຸດ.¹⁶ ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ການປະຕິບັດ ແລະ ການບັງຄັບໃຊ້ລະບຽບກົດໝາຍເຫຼົ່ານີ້ຍັງອ່ອນ ຫຼື ບໍ່ມີພຽງພໍ.

ນອກຈາກນີ້ ສປປ ລາວ ຍັງສ້າງຕັ້ງຄະນະກວດກາການຄ້າມະນຸດແຫ່ງຊາດ (NSC), ເຊິ່ງເປັນອົງກອນສາກົນພາຍໃຕ້ກະຊວງປ້ອງກັນຄວາມສະຫງົບ (MoPS).¹⁷ ໃນລະດັບພາກພື້ນ, ລາວໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມສະມາຄົມປະຊາຊາດແຫ່ງອາຊີຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້ (ອາຊຽນ)  ແລະ ການລິເລີ່ມການຮ່ວມມືລະດັບພາກພື້ນແມ່ນ້ຳຂອງເພື່ອຕ້ານການຄ້າມະນຸດ (COMMIT). ປະເທດລາວຍັງມີສ່ວນຮ່ວມໃນຕາສານສາກົນຕ່າງໆກ່ຽວກັບການຕ້ານການຄ້າມະນຸດ ເຊັ່ນ: ອະນຸສັນຍາສະຫະປະຊາຊາດວ່າດ້ວຍສິດທິເດັກ (UNCRC),  ພິທີສານວ່າດ້ວຍການຕ້ານການຄ້າມະນຸດ (TIPP) ແລະ ອະນຸສັນຍາວ່າດ້ວຍການກໍ່ອາດສະຍາກຳຂ້າມຊາດ (UNTOC).¹⁸

ການປົກປ້ອງຜູ້ປະສົບເຄາະ

ການຊ່ວຍເຫຼືອຜູ້ປະສົບເຄາະ ສປປ ລາວສ່ວນຫຼາຍ ແມ່ນອີງໃສ່ການຊ່ວຍເຫຼືອຈາກອົງການທີ່ບໍ່ຂຶ້ນກັບລັດຖະບານ ແລະ ອົງການຈັດຕັ້ງສາກົນ ເຊັ່ນ ມູນນິທິແສງສະຫວ່າງ ແລະ ອົງການຈັດຕັ້ງສາກົນເພື່ອການຍ້າຍຖິ່ນຖານ.¹⁹ ສະຖາບັນເຫຼົ່ານີ້ໃຫ້ການບໍລິການຕ່າງໆເຊັ່ນ: ການຊ່ວຍເຫຼືອດ້ານການເງິນສຳລັບການສົ່ງກັບຄືນປະເທດ ແລະ ການສືບຫາຄອບຄົວສຳລັບຜູ້ກັບຖິ່ນ. ຕົວຢ່າງ: ມູນນິທິແສງສະຫວ່າງ ຈັດການຝຶກອົບຮົມວິຊາຊີບເຊັ່ນ: ການເຮັດອາຫານ ແລະ ການປູກຜັກເພື່ອໃຫ້ຜູ້ປະສົບເຄາະສາມາດກັບຄືນສູ່ຊຸມຊົນໄດ້ຢ່າງສຳເລັດຜົນ. ²⁰ ເມື່ອຜູ້ປະສົບເຄາະຈາກການຄ້າມະນຸດຖືກສົ່ງກັບຈາກປະເທດໄທມາລາວ ຕ້ອງຜ່ານສູນລໍຖ້າທີ່ວຽງຈັນ ເຊິ່ງຄຸ້ມຄອງໂດຍກະຊວງແຮງງານ ແລະ ສະຫວັດດີການສັງຄົມ.²¹  ຜູ້ກັບຖິ່ນອາດໃຊ້ເວລາປະມານໜຶ່ງອາທິດໃນສູນ ເພື່ອໃຫ້ພະນັກງານສະຫວັດດີການສັງຄົມຊ່ວຍເຫຼືອໃນການຄົ້ນຫາຄອບຄົວຂອງເຂົາເຈົ້າ.²² ກ່ຽວກັບການຊ່ວຍເຫຼືອຫຼັງກັບບ້ານ, ໃນລາວມີບ່ອນພັກພິງສີ່ແຫ່ງ ເພື່ອຊ່ວຍເຫຼືອຜູ້ປະສົບເຄາະຈາກການຄ້າມະນຸດ.

ຜູ້ປະສົບເຄາະຈາກການຄ້າມະນຸດຄົນລາວເຂົ້າຮ່ວມໜຶ່ງໃນແຜນຟື້ນຟູຂອງມູນນິທິແສງສະຫວ່າງ. ຮູບຖ່າຍ: ແສງສະຫວ່າງ.

ຜົນກະທົບທາງສັງຄົມຈາກການຄ້າມະນຸດ

ຜົນກະທົບທາງສັງຄົມຈາກການຄ້າມະນຸດມີຫຼາຍຢ່າງ, ມີທັງຜົນດ້ານເສດຖະກິດ, ຄວາມເປັນໄປທາງສັງຄົມ ແລະ ກຳລັງແຮງງານ. ຜົນກະທົບດ້ານລົບທາງກາຍ ແລະ ໃຈຈາກການຄ້າມະນຸດອາດສ້າງຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຕໍ່ຜູ້ປະສົບເຄາະໃນການຊອກຫາ ແລະ ປະກອບອາຊີບທີ່ດີ. ບໍ່ພຽງເທົ່ານັ້ນ, ການຂາດປະສົບການໃນການເຮັດວຽກເປັນທາງການ ອາດເຮັດໃຫ້ຜູ້ປະສົບເຄາະຂາດໂອກາດໃນການເຂົ້າເຮັດວຽກທີ່ມີຄຸນນະພາບສູງ ຈາກການແຂ່ງຂັນທາງດ້ານໃບຊີວິປະຫວັດ ຫຼື ການອ້າງອີງປະສົບການເຮັດວຽກ.

ພາບລວມບົດລາຍງານການຄ້າມະນຸດ 2018

ກະຊວງການຕ່າງປະເທດສະຫະລັດເປັນຜູ້ເຜີຍແຜ່ບົດລາຍງານການຄ້າມະນຸດໃນທຸກໆປີ, ເຊິ່ງເປັນ “ແຫຼ່ງຂໍ້ມູນທີ່ສົມບູນທີ່ສຸດໃນໂລກ ກ່ຽວກັບຄວາມພະຍາຍາມຂອງລັດຖະບານໃນການຕ້ານການຄ້າມະນຸດ”. ບົດລາຍສະບັບປີ 2018 ເຜີຍໃຫ້ຮູ້ວ່າ “ລັດຖະບານລາວໄດ້ບໍ່ປະຕິບັດໃຫ້ສອດຄ່ອງຕາມມາດຕະຖານຕ່ຳສຸດໃນການລົບລ້າງການຄ້າມະນຸດ ໄດ້ຢ່າງເຕັມສ່ວນ ແລະ ບໍ່ສະແດງການເພີ່ມຄວາມພະຍາຍາມໂດຍລວມໃດໆ ໃນການປະຕິບັດການ ເມື່ອສົມທຽບກັບໄລຍະການລາຍງານທີ່ຜ່ານມາ.” ²³ 

ບົດລາຍງານສະບັບນີ້ເຜີຍວ່າ ເຖິງວ່າປະເທດລາວຖືກຕາມເງື່ອນໄຂໃນລາຍຊື່ປະເທດທີ່ຖືກຈັບຕາລະດັບ 2 ແຕ່ຍ້ອນວ່າລາວຢູ່ໃນລາຍການນີ້ເປັນເວລາສີ່ປີມາແລ້ວ ຈຶ່ງບໍ່ສາມາດຢູ່ໃນລະດັບດັ່ງກ່າວຕໍ່ໄປໄດ້. ດັ່ງນັ້ນ ລາວຈຶ່ງຖືກຫຼຸດລົງມາຢູ່ລະດັບ 3 ໃນຖັນແຖວລະດັບຮ້າຍແຮງທີ່ສຸດກ່ຽວກັບການຄ້າມະນຸດ ຮ່ວມກັບມຽນມາ. ປະເທດອື່ນໆໃນພາກພື້ນລຸ່ມແມ່ນ້ຳຂອງແມ່ນຢູ່ໃນລະດັບສອງ  ແຕ່ລາວພັດຕົກລົງມາຢູ່ລະດັບສາມ ຈາກທີ່ເຄີຍຢູ່ລະດັບສອງມາແຕ່ປີ 2013. (ລະບົບການຈັດລະດັບແມ່ນຂຶ້ນກັບຂະໜາດຄວາມພະຍາຍາມຂອງລັດຖະບານໃນການລົບລ້າງການຄ້າມະນຸດ ບໍ່ແມ່ນຂະໜາດບັນຫາການຄ້າມະນຸດຂອງປະເທດ.)

ເຖິງວ່າລັດຖະບານລາວຈະຂາດຄວາມພະຍາຍາມທີ່ພົ້ນເດັ່ນ, ບົດລາຍງານນີ້ຍັງໄດ້ໝາຍເຫດບາດກ້າວຂອງລັດຖະບານລາວໃນການແກ້ໄຂບັນຫາການຄ້າມະນຸດ. ລາວໄດ້ມີການສືບສວນສອບສວນ ແລະ ດຳເນີນຄະດີກັບນັກຄ້າມະນຸດຈຳນວນໜຶ່ງ, ໄດ້ຊ່ວຍເຫຼືອຜູ້ປະສົບເຄາະກັບຄືນປະເທດ ແລະ ເຮັດກິດຈະກຳສົ່ງເສີມຄວາມຮູ້ໃນຊຸມຊົນທີ່ມີຄວາມສ່ຽງສູງໃນການຂູດຮີດແຮງງານ ທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບໂຄງການກໍ່ສ້າງພື້ນຖານໂຄງລ່າງຂະໜາດໃຫຍ່.

ຄຳແນະນຳຈາກບົດລາຍງານການຄ້າມະນຸດ 2018

ບົດລາຍງາຍສະບັບປີ 2018 ໃຫ້ຄຳແນະນຳດັ່ງນີ້:²⁴

• ດຳເນີນການສືບສວນສອບສວນ, ດຳເນີນຄະດີ ແລະ ລົງໂທດຜູ້ກະທຳຜິດ, ລວມທັງເຈົ້າໜ້າທີ່ທີ່ມີສ່ວນພົວພັນ ແລະ ນັກທ່ອງທ່ຽວທີ່ຄ້າປະເວນີເດັກ.
• ທຳການເຜີຍແຜ່, ຈັດຕັ້ງປະຕິບັດ ແລະ ຝຶກອົບຮົມສຳລັບເຈົ້າໜ້າທີ່ຕຳຫຼວດ ແລະ ເຈົ້າໜ້າທີ່ປະຈຳຊາຍແດນ ກ່ຽວກັບວິທີການລະບຸຕົວ ແລະ ການພາດພິງ, ໂດຍເນັ້ນໃສ່ກຸ່ມຜູ້ອ່ອນໄຫວ.
• ກວດກາຕົວຊີ້ວັດການຄ້າມະນຸດໃນກຸ່ມແຮງງານຕ່າງດ້າວ ແລະ ຜູ້ຊາຍ ແລະ ເດັກຊາຍ ທີ່ເຮັດວຽກໃນໂຄງການກໍ່ສ້າງພື້ນຖານໂຄງລ່າງຂະໜາດໃຫຍ່, ການຂຸດຄົ້ນບໍ່ແຮ່ ແລະ ການກະສິກຳ ໂດຍສະເພາະໃນເຂດເສດຖະກິດພິເສດຕ່າງໆ, ແລະ ການກັບຄືນປະເທດຈາກອຸດສາຫະກຳການປະມົງໃນຕ່າງປະເທດ ແລະ ໃນກຸ່ມແມ່ຍິງລາວທີ່ຂາຍບໍລິການພາຍໃນ, ແມ່ຍິງ ແລະ ເດັກນ້ອຍລາວທີ່ຖືກບັງຄັບ ຫຼື ຕົວະຍົວະໃຫ້ແຕ່ງງານ, ແລະ ກຸ່ມແມ່ຜູ້ຍີງ ແລະ ເດັກຍິງຕ່າງດ້າວທີ່ຖືກຂັບໄລ່ອອກນອກປະເທດ.
• ຮັດແໜ້ນຄວາມພະຍາຍາມໃນການຄຸ້ມຄອງ, ກວດກາ ແລະ ຕິດຕາມການການລັກລອບຂ້າມຊາຍແດນໃນເຂດພູດອຍ ແລະ ເຂດຫ່າງໄກສອກຫຼີກ ເຊິ່ງມັກເປັນເສັ້ນທາງນຳໃຊ້ຂອງແຮງງານຍ້າຍຖິ່ນລາວ ເພື່ອເດີນທາງກັບມາຈາກຕ່າງປະເທດ ແລະ ກວດສອບຕົວຊີ້ວັດໃນການຄ້າມະນຸດໃນກຸ່ມດັ່ງກ່າວ.
• ຮ່ວມມືກັບອົງການຈັດຕັ້ງສັງຄົມສົງເຄາະໃນການຈັດຕັ້ງປະຕິບັດແຜນດຳເນີນງານແຫ່ງຊາດ 2016–2020.
• ເພີ່ມການໃຊ້ຈ່າຍຈາກງົບປະມານການຕ້ານການຄ້າມະນຸດຂອງລັດ ເພື່ອໃຫ້ບໍລິການ ແລະ ຊ່ວຍເຫຼືອຜູ້ປະສົບເຄາະ, ແລະ ຂະຫຍາຍການບໍລິການເຫຼົ່ານີ້ໃຫ້ຄອບຄຸມສຳລັບຜູ້ປະສົບເຄາະຊາຍ.
• ຮ່ວມກັບອົງການຈັດຕັ້ງທ້ອງຖິ່ນ ແລະ ສາກົນ ໃນການເພີ່ມຊັບພະຍາກອນ ແລະ ການຝຶກອົບຮົມ ເພື່ອຊ່ວຍເຫຼືອຜູ້ປະສົບເຄາະ, ລວມທັງຜູ້ປະສົບເຄາະຊາຍ, ເພື່ອໃຫ້ເຂົາເຈົາສາມາດກັບຄືນສູ່ຊຸມຊົນບ້ານເກີດ.
• ສືບຕໍ່ປັບປຸງຄວາມໂປ່ງໃສ ດ້ວຍການເກັບກຳຂໍ້ມູນກ່ຽວກັບກິດຈະກຳການຕ້ານການຄ້າມະນຸດຂອງລັດຖະບານ, ລວມທັງລາຍລະອຽດສຳນວນຄະດີຕ່າງໆ ແລະການຈັດສັນດ້ານການເງິນ ແລະ ແບ່ງປັນຂໍ້ມູນຂ່າວສານກັບບັນດາກະຊວງ ແລະ ຜູ້ມີສ່ວນຮ່ວມທີ່ບໍ່ແມ່ນລັດຖະບານ.
• ເສີມຂະຫຍາຍຄວາມພະຍາຍາມຕໍ່ພາລະກິດດ້ານການທູດກັບຕ່າງປະເທດ ເພື່ອຊ່ວຍໃນການລະບຸຕົວ ແລະ ການປົກປ້ອງຜູ້ປະສົບເຄາະ.

ໂດຍປະຕິບັດຕາມຄຳແນະນຳດັ່ງກ່າວນີ້ ສປປ ລາວ ຈຶ່ງຈະສາມາດເດີນໜ້າສູ່ການຫຼູດຜ່ອນການຄ້າມະນຸດທີ່ມີຢູ່ ທັງເປັນການເພີ່ມຄວາມໂປ່ງໃສ, ການຊ່ວຍເຫຼືອ ແລະ ຄວາມຮັບຜິດຊອບຕໍ່ກັບຜູ້ປະສົບເຄາະຈາກການຄ້າມະນຸດ.